Ինձ բնավ չի հետաքրքրում, թե ԱԺ «Իմ քայլը» խմբակցության ղեկավար Լիլիթ Մակունցն ինչու և ինչ հիմնավորմամբ է նշանակվելու ԱՄՆ-ում ՀՀ դեսպան: Նույն հաջողությամբ չէր հետաքրքրի, եթե Ամերիկա գործուղվեր, ասենք, հանրակրթական որևէ դպրոցի անգլերենի ուսուցիչ:
Եվ, առհասարակ, 2018-ի քաղաքական վերադասավորումներից հետո Փաշինյանի որևէ նշանակում ո՛չ հուզում, ո՛չ անհանգստացնում է ինձ: Վաղուց, շատ վաղուց (այնքան վաղուց, երբ այսօրվա «անհանգստացողները» «դմփ-դմփ-հու» էին գոռում) հասկացել ու ընկալել եմ՝ Նիկոլ Փաշինյանի որոշումների ու նշանակումների մեջ տրամաբանություն փնտրել պետք չէ: Facebook-ում վայնասուն է, և հատկապես ընդդիմադիրները, թուր ու թվանքն առած, ընկել են Մակունցի հետևից, թե «ո՞ր արժանիքիդ կամ գիտելիքիդ համար ես դեսպան նշանակվում»:
Ընդդիմադիրները, փաստորեն, Փաշինյանի հրաժարականի հարցը, որ ըստ իրենց՝ ամենաառաջնայինն է, երկրորդում են դեսպան նշանակվել-չնշանակվելու հարցին: Օրեր առաջ էլ նախկին զինդատախազ Գագիկ Ջհանգիրյանին Բարձրագույն դատական խորհրդի անդամ ընտրելու ժամանակ էին հավաքվել ԱԺ-ի ծառայողական մուտքի մոտ: Եվ ի՞նչ արեցին ընդդիմադիր 17 ուժերի ներկայացուցիչները. մի քանի ելույթ ունեցան ու տուն գնացին… Լիլիթ Մակունցը, գուցե, չի համատասխանում այդ պաշտոնին, գուցե՝ համապատասխանում է, այդ մասով դարակազմիկ վերլուծություն անել չեմ պատրաստվում: Հանգամանքը, որ Փաշինյանի որոշումների ու նշանակումների մեջ տրամաբանություն փտրել պետք չէ, ինձ համար աքսիոմի պես է, ապացուցման կարիք չունի: Եվ, այո, ցավալի է, որ ընդդիմադիրները, մեկը մյուսին հերթ չտալով, քննադատում են Մակունցի հնարավոր նշանակումը: Եթե նույն խանդավառությամբ Փաշինյանի հրաժարականի հարցն օրակարգում պահեին, հիմա վաղուց արդյունք էին գրանցել:
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ